| ای صبا جلوه ده گلستان را | با نوا کن هزاردستان را | |
| بر کن از خواب چشم نرگس را | تا نظاره کند گلستان را | |
| دامن غنچه را پر از زر کن | تا دهد بلبل خوش‌الحان را | |
| گل خوی کرده را کنی گر یاد | کند ایثار بر تو مرجان را | |
| ژاله از روی لاله دور مکن | تا نسوزد ز شعله بستان را | |
| مفشان شبنم از سر سبزه | به خضر بخش آب حیوان را | |
| تا معطر شود همه آفاق | بگشائید زلف جانان را | |
| بهر تشویش خاطر ما را | برفشان طره‌ی پریشان را | |
| سر زلف بتان به رقص درآر | تا فشانیم بر سرت جان را | |
| برقع از روی نیکویان به ربای | تا ببینم ماه تابان را | |
| ور تماشای خلد خواهی کرد | بطلب راه کوی جانان را | |
| بگذر از روضه قصد جامع کن | تا ببینی ریاض رضوان را | |
| نرمکی طره از رخش وا کن | بنگر آن آفتاب تابان را | |
| حسن رخسار یار را بنگر | گر به صورت ندیده‌ای جان را | |
| مجلس وعظ واعظ اسلام | حل کن مشکلات قرآن را | |
| اوست اوحد حمید احمد خلق | کز جلالش نمود برهان را | |
| پیش تو ای صبا، چه گویم مدح | گر توانی ادا کنی آن را | |
| برسان از کرم زمین بوسم | ور توانی بگوی ایشان را | |
| خدمت ما بدو رسان و بگو | کای فراموش کرده یاران را | |
| ای ربوده ز من دل و جان را | وی به تاراج داده ایمان را |