| ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی | فریاد! کز فراق روانم بسوختی | |
| در بوته‌ی بلا تن زارم گداختی | در آتش عنا دل و جانم بسوختی | |
| دانم که: سوختی ز غم عشق خود مرا | لیکن ندانم آنکه چه سانم بسوختی؟ | |
| می‌سوزیم درون و تو در وی نشسته‌ای | پیدا نمی‌شود، که نهانم بسوختی | |
| زاتش چگونه سوزد پروانه؟ دیده‌ای؟ | ز اندیشه‌ی فراق چنانم بسوختی | |
| سود و زیان من، ز جهان، جز دلی نبود | آتش زدی و سود و زیانم بسوختی | |
| تا کی ز حسرت تو برآرم ز سینه آه؟ | کز آه سوزناک زیانم بسوختی | |
| بر خاک درگه تو تپیدم بسی ز غم | چو مرغ نیم کشته تپانم بسوختی | |
| تا گفتمت که: کام عراقی ز لب بده | کامم گداختی و زبانم بسوختی |