| دلی، که آتش عشق تواش بسوزد پاک | ز بیم آتش دوزخ چرا بود غمناک؟ | |
| به بوی آنکه در آتش نهد قدم روزی | هزار سال در آتش قدم زند بی‌باک | |
| گرت بیافت در آتش کجا رود به بهشت؟ | و گر چشد ز کفت زهر، کی خورد تریاک؟ | |
| مرا، که نیست ازین آتشم مگر دودی؟ | فرو گرفت زمین دلم خس و خاشاک | |
| کجاست آتش شوقت که در دل آویزد؟ | چنان که برگذرد شعله‌ی دلم ز افلاک | |
| ز شوق در دل من آتشی چنان افروز | که هر چه غیر تو باشد بسوزد آن را پاک | |
| اگر بسوخت، عراقی، دل تو زین آتش | ببار آب ز چشم و بریز بر سر خاک |