| صبا وقت سحر گویی ز کوی یار می‌آید | که بوی او شفای جان هر بیمار می‌آید | |
| نسیم خوش مگر از باغ جلوه می‌دهد گل را | که آواز خوش از هر سو ز خلقی زار می‌آید | |
| بیا در گلشن ای بی‌دل، به بوی گل برافشان جان | که از گلزار و گل امروز بوی یار می‌آید | |
| گل از شادی همی خندد، من از غم زار می‌گریم | که از گلشن مرا یاد از رخ دلدار می‌آید | |
| ز بستان هیچ در چشمم نمی‌آید، مگر آبی | که در چشمم ز یاد او دمی صدبار می‌آید | |
| اگر گلزار می‌آید کسی را خوش، مرا باری | نسیم کوی او خوشتر ز صد گلزار می‌آید | |
| مرا چه از گل و گلزار؟ کاندر دست امیدم | ز گلزار وصال یار زخم خار می‌آید | |
| عراقی خسته دل هردم ز سویی می‌خورد زخمی | همه زخم بلا گویی برین افگار می‌آید |