مرا، گرچه ز غم جان میبرآید | غم عشقت ز جانم خوشتر آید | |
درین تیمار گر یک دم غم تو | نپرسد حال من، جانم برآید | |
مرا شادی گهی باشد درین غم | که اندوه توام از در در آید | |
مرا یک ذره اندوه تو خوشتر | که یک عالم پر از سیم و زر آید | |
اگرچه هر کسی از غم گریزد | مرا چون جان ، غم تو درخور آید | |
مرا در سینه تاب انده تو | بسی خوشتر ز آب کوثر آید | |
چو سر در پای اندوه تو افکند | عراقی در دو عالم بر سر آید |