آن را که چو تو نگار باشد | با خویشتنش چه کار باشد؟ | |
ناخوش نبود کسی که او را | یاری چو تو در کنار باشد | |
ناخوش چو منی بود که پیوست | دل خسته و جان فگار باشد | |
مزار ز من، اگر بنالم | ماتمزده سوکوار باشد | |
وان دیده که او ندید رویت | شاید اگر آشکار باشد | |
آن کس که جدا فتاد از تو | دور از تو همیشه زار باشد | |
بیچاره کسی که در دو عالم | جز تو دگریش یار باشد | |
خرم دل آن کسی که او را | اندوه تو غمگسار باشد | |
تا کی دلم، ای عزیز چون جان | بر خاک در تو خوار باشد؟ | |
نامد گه آن که خستهای را | بر درگه وصل بار باشد؟ | |
تا چند دل عراقی آخر | در زحمت انتظار باشد؟ |