| ای پسر از مردم زمانه حذر گیر | بگذر ازین کوی و خانه جای دگر گیر | |
| در تو نظرهای خلق تیر عدو دان | تیغ بیفگن، برای دفع سپر گیر | |
| چون تو ندانی طریق غوص درین بحر | حشو صدف ممتلی به در و گهر گیر | |
| چون تو نه آنی که ره بری به معانی | جمله جهان نیکوان خوب صور گیر | |
| گر بجهد آتشی ز زند عنایت | سوخته‌ی دل به پیش او بر و در گیر | |
| یار اگرت از نگین خویش کند مهر | نام ازو همچو شمع و مهر چو زر گیر | |
| پای بنه بر فراز چرخ و چو خورشید | جمله‌ی آفاق را به زیر نظر گیر | |
| باز دلت چون به دام عشق در افتاد | خیل ملک را چو مرغ سوخته پر گیر | |
| مرغ سعادت به شام چون نگرفتی | دام تضرع بنه به وقت سحر گیر | |
| جان شریف تو مغز دانه‌ی نفس است | سنگ بزن مغز را ز دانه بدرگیر | |
| چون سر تو زیر دست راهبری نیست | جمله‌ی اعضای خویش پای سفر گیر | |
| بگذر ازین پستی از بلندی همت | وین همه بالا و شیب زیر و زبر گیر | |
| صدق ابوبکر را علم کن و با خود | تیغ علی‌وار زن، جهان چو عمر گیر | |
| سیف برو جان بباز و نصرت دل کن | دامن معشوق را به دست ظفر گیر | |
| عیب عملهای خویشتن چو ببینی | بحر دلت را چو علم کان هنر گیر |