از پسته تنگ خود آن یار شکر بوسه
|
|
دوشم به لب شیرین جان داد به هر بوسه
|
از بهر غذای جان ای زنده به آب و نان
|
|
بستد لب خشک من ز آن شکر تر بوسه
|
ای کرده رخت پیدا بر روی قمر لاله
|
|
وی کرده لبت پنهان در تنگ شکر بوسه
|
مه نور همی خواهد از روی تو در پرده
|
|
جان راز همی گوید با لعل تو در بوسه
|
نزد تو خریداران گر معدن سیم آرند
|
|
ای گنج گهر ز آن لب مفروش به زر بوسه
|
ای قبلهی جان هر شب بر خاک درت عاشق
|
|
چون کعبه روان داده بر روی حجر بوسه
|
چون جوف صدف او را پر در دهنی باید
|
|
و آنگاه طلب کردن ز آن درج گهر بوسه
|
خواهی که شکر بارد از چشم چو بادامت
|
|
رو آینه بین وز خود بستان به نظر بوسه
|
چون خاک سر کویت آهنگ هوا کرده
|
|
بر ذره به مهر دل داده مه و خور بوسه
|
هر جا که تو برخیزی از پای تو بستاند
|
|
زنجیر سر زلفت چون حلقه ز در بوسه
|
لطفت که چو اندیشه حد نیست کنارش را
|
|
از روی تو انعامی دیدیم مگر بوسه
|
سیف ار ز تو میخواهد بوسه تو برو میخند
|
|
کز لعل تو خوش باشد گر خنده و گر بوسه
|
گر پای رقیبانت بوسند محبانت
|
|
ترسا ز پی عیسی زد بر سم خر بوسه
|