| چو شد به خنده شکر بار پسته‌ی دهنش | شد آب لطف روان از لب چه ذقنش | |
| از آنش آب دهن چون جلاب شیرین است | که هست همچو شکر مغز پسته‌ی دهنش | |
| گشاده شست جفا ابروی کمان شکلش | کشیده تیر مژه نرگس سپه شکنش | |
| کمان ابروی او تیر غمزه‌ای نزند | که دل نگیرد همچون هدف به خویشتنش | |
| بر آفتاب کجا سایه افگند هرگز | مهی که مطلع حسن است جیب پیرهنش | |
| برهنه گر شود آب روان جان بینی | چو در پیاله شراب از قرابه‌ی بدنش | |
| چو زیر برگ بنفشه گل سپید بود | به زیر موی چو شعر سیه، حریر تنش | |
| به زیر هر شکنش عنبر است خرواری | که باربند عبیر است زلف چون رسنش | |
| میان آتش شوقند و آب دیده هنوز | به زیر خاک شهیدان سوخته کفنش | |
| مرا که در طلبش خضروار می‌گشتم | چو آب حیوان ناگاه بود یافتنش | |
| کجا رسم ز لب او به بوسه‌ای چو دمی | «رها نمی‌کند ایام در کنار منش» |