قسمت دوم

من می نه ز بهر تنگدستی نخورم		یا از غم رسوایی و مستی نخورم
من می ز برای خوشدلی میخوردم		اکنون که تو بر دلم نشستی نخورم

□

من بی می ناب زیستن نتوانم		بی باده کشید بارتن نتوانم
من بنده آن دمم که ساقی گوید		یک جام دگر بگیر و من نتوانم

□

هر یک چندی یکی برآید که منم		با نعمت و با سیم و زر آید که منم
چون کارک او نظام گیرد روزی		ناگه اجل از کمین برآید که منم

□

یک چند بکودکی باستاد شدیم		یک چند به استادی خود شاد شدیم
پایان سخن شنو که ما را چه رسید		از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

□

یک روز ز بند عالم آزاد نیم		یک دمزدن از وجود خود شاد نیم
شاگردی روزگار کردم بسیار		در کار جهان هنوز استاد نیم

□

از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکن		فردا که نیامده ست فریاد مکن
برنامده و گذشته بنیاد مکن		حالی خوش باش و عمر بر باد مکن

□

ای دیده اگر کور نی گور ببین		وین عالم پر فتنه و پر شور ببین
شاهان و سران و سروران زیر گلند		روهای چو مه در دهن مور بین

□

برخیز و مخور غم جهان گذران		بنشین و دمی به شادمانی گذران
در طبع جهان اگر وفایی بودی		نوبت بتو خود نیامدی از دگران

□

چون حاصل آدمی در این شورستان		جز خوردن غصه نیست تا کندن جان
خرم دل آنکه زین جهان زود برفت		و آسوده کسی که خود نیامد به جهان

□

رفتم که در این منزل بیداد بدن		در دست نخواهد بر خنگ از باد بدن
آن را باید به مرگ من شاد بدن		کز دست اجل تواند آزاد بدن