قسمت دوم

ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم		وین یکدم عمر را غنیمت شمریم
فردا که ازین دیر فنا درگذریم		با هفت هزار سالگان سر بسریم

□

این چرخ فلک که ما در او حیرانیم		فانوس خیال از او مثالی دانیم
خورشید چراغداران و عالم فانوس		ما چون صوریم کاندر او حیرانیم

□

برخیز ز خواب تا شرابی بخوریم		زان پیش که از زمانه تابی بخوریم
کاین چرخ ستیزه روی ناگه روزی		چندان ندهد زمان که آبی بخوریم

□

برخیزم و عزم باده ناب کنم		رنگ رخ خود به رنگ عناب کنم
این عقل فضول پیشه را مشتی می		بر روی زنم چنانکه در خواب کنم

□

بر مفرش خاک خفتگان می‌بینم		در زیرزمین نهفتگان می‌بینم
چندانکه به صحرای عدم مینگرم		ناآمدگان و رفتگان می‌بینم

□

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم		در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم
در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما		در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم

□

چون نیست مقام ما در این دهر مقیم		پس بی می و معشوق خطائیست عظیم
تا کی ز قدیم و محدث امیدم و بیم		چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم

□

خورشید به گل نهفت می‌نتوانم		و اسراز زمانه گفت می‌نتوانم
از بحر تفکرم برآورد خرد		دری که ز بیم سفت می‌نتوانم

□

دشمن به غلط گفت من فلسفیم		ایزد داند که آنچه او گفت نیم
لیکن چو در این غم آشیان آمده‌ام		آخر کم از آنکه من بدانم که کیم

□

مائیم که اصل شادی و کان غمیم		سرمایه‌ی دادیم و نهاد ستمیم
پستیم و بلندیم و کمالیم و کمیم		آئینه‌ی زنگ خورده و جام جمیم

□

من می نه ز بهر تنگدستی نخورم		یا از غم رسوایی و مستی نخورم
من می ز برای خوشدلی میخوردم		اکنون که تو بر دلم نشستی نخورم

□

من بی می ناب زیستن نتوانم		بی باده کشید بارتن نتوانم
من بنده آن دمم که ساقی گوید		یک جام دگر بگیر و من نتوانم

□

هر یک چندی یکی برآید که منم		با نعمت و با سیم و زر آید که منم
چون کارک او نظام گیرد روزی		ناگه اجل از کمین برآید که منم

□

یک چند بکودکی باستاد شدیم		یک چند به استادی خود شاد شدیم
پایان سخن شنو که ما را چه رسید		از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

□

یک روز ز بند عالم آزاد نیم		یک دمزدن از وجود خود شاد نیم
شاگردی روزگار کردم بسیار		در کار جهان هنوز استاد نیم

□

از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکن		فردا که نیامده ست فریاد مکن
برنامده و گذشته بنیاد مکن		حالی خوش باش و عمر بر باد مکن

□

ای دیده اگر کور نی گور ببین		وین عالم پر فتنه و پر شور ببین
شاهان و سران و سروران زیر گلند		روهای چو مه در دهن مور بین

□

برخیز و مخور غم جهان گذران		بنشین و دمی به شادمانی گذران
در طبع جهان اگر وفایی بودی		نوبت بتو خود نیامدی از دگران

□

چون حاصل آدمی در این شورستان		جز خوردن غصه نیست تا کندن جان
خرم دل آنکه زین جهان زود برفت		و آسوده کسی که خود نیامد به جهان

□

رفتم که در این منزل بیداد بدن		در دست نخواهد بر خنگ از باد بدن
آن را باید به مرگ من شاد بدن		کز دست اجل تواند آزاد بدن

□

رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین		نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین
نه حق نه حقیقت نه شریعت نه یقین		اندر دو جهان کرا بود زهره این

□

قانع به یک استخوان چو کرکس بودن		به ز آن که طفیل خوان ناکس بودن
با نان جوین خویش حقا که به است		کالوده و پالوده هر خس بودن

□

قومی متفکرند اندر ره دین		قومی به گمان فتاده در راه یقین
میترسم از آن که بانگ آید روزی		کای بیخبران راه نه آنست و نه این

□

گاویست در آسمان و نامش پروین		یک گاو دگر نهفته در زیر زمین
چشم خردت باز کن از روی یقین		زیر و زبر دو گاو مشتی خر بین

□

گر بر فلکم دست بدی چون یزدان		برداشتمی من این فلک را ز میان
از نو فلکی دگر چنان ساختمی		کازاده بکام دل رسیدی آسان

□

مشنو سخن از زمانه ساز آمدگان		می خواه مروق به طراز آمدگان
رفتند یکان یکان فراز آمدگان		کس می ندهد نشان ز بازآمدگان

□

می خوردن و گرد نیکوان گردیدن		به زانکه بزرق زاهدی ورزیدن
گر عاشق و مست دوزخی خواهد بود		پس روی بهشت کس نخواهد دیدن

□

نتوان دل شاد را به غم فرسودن		وقت خوش خود بسنگ محنت سودن
کس غیب چه داند که چه خواهد بودن		می باید و معشوق و به کام آسودن

□

آن قصر که با چرخ همیزد پهلو		بر درگه آن شهان نهادندی رو
دیدیم که بر کنگره‌اش فاخته‌ای		بنشسته همی گفت که کوکوکوکو

□

از آمدن و رفتن ما سودی کو		وز تار امید عمر ما پودی کو
چندین سروپای نازنینان جهان		می‌سوزد و خاک می‌شود دودی کو

□

از تن چو برفت جان پاک من و تو		خشتی دو نهند بر مغاک من و تو
و آنگاه برای خشت گور دگران		در کالبدی کشند خاک من و تو

□

می‌خور که فلک بهر هلاک من و تو		قصدی دارد بجان پاک من و تو
در سبزه نشین و می روشن میخور		کاین سبزه بسی دمد ز خاک من و تو

□

از هر چه بجر می است کوتاهی به		می هم ز کف بتان خرگاهی به
مستی و قلندری و گمراهی به		یک جرعه می ز ماه تا ماهی به

□

بنگر ز صبا دامن گل چاک شده		بلبل ز جمال گل طربناک شده
در سایه گل نشین که بسیار این گل		در خاک فرو ریزد و ما خاک شده

□

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه		وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پرکن قدح باده که معلومم نیست		کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

□

یک جرعه می کهن ز ملکی نو به		وز هرچه نه می طریق بیرون شو به
در دست به از تخت فریدون صد بار		خشت سر خم ز ملک کیخسرو به

□

آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی		معذوری اگر در طلبش میکوشی
باقی همه رایگان نیرزد هشدار		تا عمر گرانبها بدان نفروشی

□

از آمدن بهار و از رفتن دی		اوراق وجود ما همی گردد طی
می خورد مخور اندوه که فرمود حکیم		غمهای جهان چو زهر و تریاقش می

□

از کوزه‌گری کوزه خریدم باری		آن کوزه سخن گفت ز هر اسراری
شاهی بودم که جام زرینم بود		اکنون شده‌ام کوزه هر خماری

□

ای آنکه نتیجه‌ی چهار و هفتی		وز هفت و چهار دایم اندر تفتی
می خور که هزار بار بیشت گفتم		باز آمدنت نیست چو رفتی رفتی

□

ایدل تو به اسرار معما نرسی		در نکته زیرکان دانا نرسی
اینجا به می لعل بهشتی می ساز		کانجا که بهشت است رسی یا نرسی

□

ای دوست حقیقت شنواز من سخنی		با باده لعل باش و با سیم تنی
کانکس که جهان کرد فراغت دارد		از سبلت چون تویی و ریش چو منی

□

ای کاش که جای آرمیدن بودی		یا این ره دور را رسیدن بودی
کاش از پی صد هزار سال از دل خاک		چون سبزه امید بر دمیدن بودی

□

بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی		سرمست بدم که کردم این عیاشی
با من بزبان حال می گفت سبو		من چو تو بدم تو نیز چون من باشی

□

بر شاخ امید اگر بری یافتمی		هم رشته خویش را سری یافتمی
تا چند ز تنگنای زندان وجود		ای کاش سوی عدم دری یافتمی

□

بر گیر پیاله و سبو ای دلجوی		فارغ بنشین بکشتزار و لب جوی
بس شخص عزیز را که چرخ بدخوی		صد بار پیاله کرد و صد بار سبوی

□

پیری دیدم به خانه‌ی خماری		گفتم نکنی ز رفتگان اخباری
گفتا می خور که همچو ما بسیاری		رفتند و خبر باز نیامد باری

□

تا چند حدیث پنج و چار ای ساقی		مشکل چه یکی چه صد هزار ای ساقی
خاکیم همه چنگ بساز ای ساقی		بادیم همه باده بیار ای ساقی

□

چندان که نگاه می‌کنم هر سویی		در باغ روانست ز کوثر جویی
صحرا چو بهشت است ز کوثر گم گوی		بنشین به بهشت با بهشتی رویی

□

خوش باش که پخته‌اند سودای تو دی		فارغ شده‌اند از تمنای تو دی
قصه چه کنم که به تقاضای تو دی		دادند قرار کار فردای تو دی

□

در کارگه کوزه‌گری کردم رای		در پایه چرخ دیدم استاد بپای
میکرد دلیر کوزه را دسته و سر		از کله پادشاه و از دست گدای

□

در گوش دلم گفت فلک پنهانی		حکمی که قضا بود ز من میدانی
در گردش خویش اگر مرا دست بدی		خود را برهاندمی ز سرگردانی

□

زان کوزه‌ی می که نیست در وی ضرری		پر کن قدحی بخور بمن ده دگری
زان پیشتر ای صنم که در رهگذری		خاک من و تو کوزه‌کند کوزه‌گری

□

گر آمدنم بخود بدی نامدمی		ور نیز شدن بمن بدی کی شدمی
به زان نبدی که اندر این دیر خراب		نه آمدمی نه شدمی نه بدمی

□

گر دست دهد ز مغز گندم نانی		وز می دو منی ز گوسفندی رانی
با لاله رخی و گوشه بستانی		عیشی بود آن نه حد هر سلطانی

□

گر کار فلک به عدل سنجیده بدی		احوال فلک جمله پسندیده بدی
ور عدل بدی بکارها در گردون		کی خاطر اهل فضل رنجیده بدی

□

هان کوزه‌گرا بپای اگر هشیاری		تا چند کنی بر گل مردم خواری
انگشت فریدون و کف کیخسرو		بر چرخ نهاده ای چه می‌پنداری

□

هنگام صبوح ای صنم فرخ پی		برساز ترانه‌ای و پیش‌آور می
کافکند بخاک صد هزاران جم و کی		این آمدن تیرمه و رفتن دی