قسمت اول

گویند کسان بهشت با حور خوش است		من میگویم که آب انگور خوش است
این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار		کاواز دهل شنیدن از دور خوش است

□

گویند مرا که دوزخی باشد مست		قولیست خلاف دل در آن نتوان بست
گر عاشق و میخواره بدوزخ باشند		فردا بینی بهشت همچون کف دست

□

من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت		از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت
جامی و بتی و بربطی بر لب کشت		این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بهشت

□

مهتاب بنور دامن شب بشکافت		می نوش دمی بهتر از این نتوان یافت
خوش باش و میندیش که مهتاب بسی		اندر سر خاک یک بیک خواهد تافت

□

می خوردن و شاد بودن آیین منست		فارغ بودن ز کفر و دین دین منست
گفتم به عروس دهر کابین تو چیست		گفتا دل خرم تو کابین منست

□

می لعل مذابست و صراحی کان است		جسم است پیاله و شرابش جان است
آن جام بلورین که ز می خندان است		اشکی است که خون دل درو پنهان است

□

می نوش که عمر جاودانی اینست		خود حاصلت از دور جوانی اینست
هنگام گل و باده و یاران سرمست		خوش باش دمی که زندگانی اینست

□

نیکی و بدی که در نهاد بشر است		شادی و غمی که در قضا و قدر است
با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل		چرخ از تو هزار بار بیچاره‌تر است

□

در هر دشتی که لاله‌زاری بوده‌ست		از سرخی خون شهریاری بوده‌ست
هر شاخ بنفشه کز زمین میروید		خالی است که بر رخ نگاری بوده‌ست

□

هر ذره که در خاک زمینی بوده است		پیش از من و تو تاج و نگینی بوده است
گرد از رخ نازنین به آزرم فشان		کانهم رخ خوب نازنینی بوده است