قسمت اول

دارنده چو ترکیب طبایع آراست		از بهر چه او فکندش اندر کم و کاست
گر نیک آمد شکستن از بهر چه بود		ورنیک نیامد این صور عیب کراست

□

در پرده اسرار کسی را ره نیست		زین تعبیه جان هیچکس آگه نیست
جز در دل خاک هیچ منزلگه نیست		می خور که چنین فسانه‌ها کوته نیست

□

در خواب بدم مرا خردمندی گفت		کز خواب کسی را گل شادی نشکفت
کاری چکنی که با اجل باشد جفت		می خور که بزیر خاک میباید خفت

□

در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست		او را نه بدایت نه نهایت پیداست
کس می نزند دمی در این معنی راست		کاین آمدن از کجا و رفتن بکجاست

□

در فصل بهار اگر بتی حور سرشت		یک ساغر می دهد مرا بر لب کشت
هرچند بنزد عامه این باشد زشت		سگ به زمن ار برم دگر نام بهشت

□

دریاب که از روح جدا خواهی رفت		در پرده اسرار فنا خواهی رفت
می نوش ندانی از کجا آمده‌ای		خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

□

ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست		دریاب که هفته دگر خاک شده‌ست
می نوش و گلی بچین که تا درنگری		گل خاک شده‌ست و سبزه خاشاک شده‌ست

□

عمریست مرا تیره و کاریست نه راست		محنت همه افزوده و راحت کم و کاست
شکر ایزد را که آنچه اسباب بلاست		ما را ز کس دگر نمیباید خواست

□

فصل گل و طرف جویبار و لب کشت		با یک دو سه اهل و لعبتی حور سرشت
پیش آر قدح که باده نوشان صبوح		آسوده ز مسجدند و فارغ ز کنشت

□

گر شاخ بقا ز بیخ بختت رست است		ور بر تن تو عمر لباسی چست است
در خیمه تن که سایبانی‌ست ترا		هان تکیه مکن که چارمیخش سست است