قسمت اول

تا چند زنم بروی دریاها خشت		بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت
خیام که گفت دوزخی خواهد بود		که رفت بدوزخ و که آمد ز بهشت

□

ترکیب پیاله‌ای که درهم پیوست		بشکستن آن روا نمیدارد مست
چندین سر و پای نازنین از سر و دست		از مهر که پیوست و به کین که شکست

□

ترکیب طبایع چون بکام تو دمی است		رو شاد بزی اگرچه برتو ستمی است
با اهل خرد باش که اصل تن تو		گردی و نسیمی و غباری و دمی است

□

چون ابر به نوروز رخ لاله بشست		برخیز و بجام باده کن عزم درست
کاین سبزه که امروز تماشاگه ماست		فردا همه از خاک تو برخواهد رست

□

چون بلبل مست راه در بستان یافت		روی گل و جام باده را خندان یافت
آمد به زبان حال در گوشم گفت		دریاب که عمر رفته را نتوان یافت

□

چون چرخ بکام یک خردمند نگشت		خواهی تو فلک هفت شمر خواهی هشت
چون باید مرد و آرزوها همه هشت		چه مور خورد بگور و چه گرگ بدشت

□

چون لاله بنوروز قدح گیر بدست		با لاله رخی اگر ترا فرصت هست
می نوش بخرمی که این چرخ کهن		ناگاه ترا چون خاک گرداند پست

□

چون نیست حقیقت و یقین اندر دست		نتوان به امید شک همه عمر نشست
هان تا ننهیم جام می از کف دست		در بی خبری مرد چه هشیار و چه مست

□

چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست		چون هست بهرچه هست نقصان و شکست
انگار که هرچه هست در عالم نیست		پندار که هرچه نیست در عالم هست

□

خاکی که بزیر پای هر نادانی است		کف صنمی و چهره‌ی جانانی است
هر خشت که بر کنگره ایوانی است		انگشت وزیر یا سلطانی است