| غنچه‌ای گفت به پژمرده گلی | که ز ایام، دلت زود آزرد | |
| آب، افزون و بزرگست فضا | ز چه رو، کاستی و گشتی خرد | |
| زینهمه سبزه و گل، جز تو کسی | نه فتاد و نه شکست و نه فسرد | |
| گفت، زنگی که در آئینه‌ی ماست | نه چنانست که دانند سترد | |
| دی، می هستی ما صافی بود | صاف خوردیم و رسیدیم به درد | |
| خیره نگرفت جهان، رونق من | بگرفتش ز من و بر تو سپرد | |
| تا کند جای برای تو فراخ | باغبان فلکم سخت فشرد | |
| چه توان گفت به یغماگر دهر | چه توان کرد، چو میباید مرد | |
| تو بباغ آمدی و ما رفتیم | آنکه آورد ترا، ما را برد | |
| اندرین دفتر پیروزه، سپهر | آنچه را ما نشمردیم، شمرد | |
| غنچه، تا آب و هوا دید شکفت | چه خبر داشت که خواهد پژمرد | |
| ساقی میکده‌ی دهر، قضاست | همه کس، باده ازین ساغر خورد |