| نهان کرد دیوانه در جیب، سنگی | یکی را بسر کوفت، روزی بمعبر | |
| شد از رنج رنجور و از درد نالان | بپیچید و گردید چون مار چنبر | |
| دویدند جمعی پی دادخواهی | دریدند دیوانه را جامه در بر | |
| کشیدند و بردندشان سوی قاضی | که این یک ستمدیده بود، آن ستمگر | |
| ز دیوانه و قصه‌ی سر شکستن | بسی یاوه گفتند هر یک بمحضر | |
| بگفتا همان سنگ، بر سر زنیدش | جز این نیست بدکار را مزد و کیفر | |
| بخندید دیوانه زان دیورائی | که نفرین برین قاضی و حکم و دفتر | |
| کسی میزند لاف بسیار دانی | که دارد سری از سر من تهی‌تر | |
| گر اینند با عقل و رایان گیتی | ز دیوانگانش چه امید، دیگر | |
| نشستند و تدبیر کردند با هم | که کوبند با سنگ، دیوانه را سر |