| سخن گفت با خویش، دلوی بنخوت | که بی من، کس از چه ننوشیده آبی | |
| ز سعی من، این مرز گردید گلشن | ز گلبرگ پوشید گلبن ثیابی | |
| نیاسودم از کوشش و کار کردن | نصیب من آمد ایاب و ذهابی | |
| برآشفت بر وی طناب و چنین گفت | به خیره نبستند بر تو طنابی | |
| نه از سعی و رنج تو، کز زحمت ماست | اگر چهر گل را بود رنگ و تابی | |
| شنیدند ناگه درین بحث پنهان | ز دهقان پیر، آشکارا عتابی | |
| که آسان شمردید این رمز مشکل | نکردید نیکو سال و جوابی | |
| دبیران خلقت، درین کهنه دفتر | نوشتند هر مبحثی را کتابی | |
| اگر دست و بازو نکوشد، شما را | چه رای خطا و چه فکر صوابی | |
| ز باران تنها، چمن گل نیارد | بباید نسیم خوش و آفتابی | |
| بهر جا چراغی است، روغنش باید | بود کار هر کارگر را حسابی | |
| اگر خون نگردد، نماند وریدی | اگر گل نروید، نباشد گلابی | |
| یکی کشت تاک و یکی چید انگور | یکی ساخت زان سرکه‌ای یا شرابی | |
| بکوه ار نمیتافت خورشید تابان | بمعدن نمیبود لعل خوشابی | |
| نشستند بسیار شب، خار و بلبل | که تا غنچه‌ای در چمن کرد خوابی | |
| برای خوشیهای فصل بهاران | خزان و زمستان کنند انقلابی | |
| ز آهو دل، از مطبخی دست سوزد | که تا گردد آماده، روزی کبابی | |
| بسی کارگر باید و کار، پروین | در آبادی هر زمین خرابی |