| آن قصه شنیدید که در باغ، یکی روز | از جور تیر، زار بنالید سپیدار | |
| کز من دگر بیخ و بنی ماند و نه شاخی | از تیشه‌ی هیزم شکن و اره‌ی نجار | |
| این با که توان گفت که در عین بلندی | دست قدرم کرد بناگاه نگونسار | |
| گفتش تبر آهسته که جرم تو همین بس | کاین موسم حاصل بود و نیست ترا بار | |
| تا شام نیفتاد صدای تبر از گوش | شد توده در آن باغ، سحر هیمه‌ی بسیار | |
| دهقان چو تنور خود ازین هیمه برافروخت | بگریست سپیدار و چنین گفت دگر بار | |
| آوخ که شدم هیزم و آتشگر گیتی | اندام مرا سوخت چنین ز آتش ادبار | |
| هر شاخه‌ام افتاد در آخر به تنوری | زین جامه نه یک پود بجا ماند و نه یک تار | |
| چون ریشه‌ی من کنده شد از باغ و بخشکید | در صفحه‌ی ایام، نه گل باد و نه گلزار | |
| از سوختن خویش همی زارم و گریم | آن را که بسوزند، چو من گریه کند زار | |
| کو دولت و فیروزی و آسایش و آرام | کو دعوی دیروزی و آن پایه و مقدار | |
| خندید برو شعله که از دست که نالی | ناچیزی تو کرد بدینگونه تو را خوار | |
| آن شاخ که سر بر کشد و میوه نیارد | فرجام بجز سوختنش نیست سزاوار | |
| جز دانش و حکمت نبود میوه‌ی انسان | ای میوه فروش هنر، این دکه و بازار | |
| از گفته‌ی ناکرده‌ی بیهوده چه حاصل | کردار نکو کن، که نه سودیست ز گفتار | |
| آسان گذرد گر شب و روز و مه و سالت | روز عمل و مزد، بود کار تو دشوار | |
| از روز نخستین اگرت سنگ گران بود | دور فلکت پست نمیکرد و سبکسار | |
| امروز، سرافرازی دی را هنری نیست | میباید از امسال سخن راند، نه از پار |