| بطعنه پیش سگی گفت گربه کای مسکین | قبیله‌ی تو بسی تیره‌روز و ناشادند | |
| میان کوی بخسبی و استخوان خائی | بداختری چو تو را، کاشکی نمیزادند | |
| برو به مطبخ شه یا بمخزن دهقان | بشهر و قریه، بسی خانه‌ها که آبادند | |
| کباب و مرغ و پنیر است و شیر، طعمه‌ی من | ز حیله‌ام همه کار آگهان بفریادند | |
| جفای نان نکشیدست یکتن از ما، لیک | گرسنگان شما بیشتر ز هفتادند | |
| بگفت، راست نگردد بنای طالع ما | چرا که از ازلش پایه، راست ننهادند | |
| مرا به پشت سرافکند حکم چرخ، ز خلق | شگفت نیست گرم در بروی نگشادند | |
| کسی بخانه‌ی مردم بمیهمانی رفت | که روز سور، کسی از پیش فرستادند | |
| بروزی دگران چون طمع توانم کرد | مرا ز خوان قضا، قسمت استخوان دادند | |
| تو خلق دهر ندانسته‌ای چه بی باکند | تو عهدها نشنیدی چه سست بنیادند | |
| کسی بلطف، بدرماندگان نظر نکند | درین معامله، دلها ز سنگ و پولادند | |
| هزار مرتبه، فقر از توانگری خوشتر | توانگران، همه بدنام ظلم و بیدادند | |
| نخست رسم و ره ما، درستکاری ماست | قبیله‌ی تو، در آئین دزدی استادند | |
| برای پرورش تن، بدام بدنامی | نیوفتند کسانی که بخرد و رادند | |
| پی هوی و هوس، نوع خودپرست شما | سحر ببصره و هنگام شب ببغدادند | |
| ز جور سال و مه ایدوست کس نرست، تمام | اسیر فتنه‌ی دیماه و تیر و مردادند | |
| بچهره‌ها منگر، خاطر شکسته بسی است | عروس دهر چو شیرین و خلق فرهادند | |
| من از فتادگی خویش هیچ غم نخورم | فتادگان چنین، هیچگه نیفتادند | |
| اسیر نفس توئی، همچو ما گرفتاران | ز بند بندگی حرص و آز، آزادند | |
| تو شاد باش و دل آسوده زندگانی کن | سگان، به بدسری روزگار معتادند |