قسمت اول

هرچند که بر جزو بود کل غالب		باشد همه جزو کل خود را طالب
جزویست که کل خویش را ماند راست		بوطالب نعمه از علی بوطالب

□

ای گوهر تو بر آفرینش غالب		چون رحمت ایزد همه خلقت طالب
از جمله‌ی اولاد نبی چون تو کراست		فرزند تو و هر دو علی بوطالب

□

بس شب که به روز بردم اندر طلبت		بس روز طرب که دیدم از وصل لبت
رفتی و کنون روز و شب این می‌گویم		کای روز وصال یار خوش باد شبت

□

با بخل بود به غایتی پیوندت		کز قوت حکایتی کند خرسندت
وینک ز بلای بخل تو ده سالست		تا نشخور شیر می‌کند فرزندت

□

دل باز چو بر دام غم عشق آویخت		صبر آمد و گفت خون غم خواهم ریخت
بس برنامد که دامن اندر دندان		از دست غم آخر به تک پای گریخت

□

ای سغبه‌ی آنانکه نمی‌جویندت		شهری و دهی ز دور می‌بویندت
نوبت چو به ما رسید توسن گشتی		ای آن و از آن بتر که می‌گویندت

□

همواره چو بخت خود جوانی بادت		چون دولت خویش کامرانی بادت
ای مایه‌ی زندگانی از نعمت تو		این شربت آب زندگانی بادت

□

ای گشته ضمیر چون بهشت از یادت		انگیخته دولت جهان دل شادت
ای روز جهان مبارک از دولت تو		روز نو و سال نو مبارک بادت

□

سیاره به خدمت سپرد خاک درت		خورشید که باشد که بود تاج سرت
شد هر دو جهان به بندگی تو مقر		چونان که به بندگی جد و پدرت

□

گفتند که گل چمن به یکبار آراست		برخاست و کلید باغ و کاشانه بخواست
گل گفت که با او نبود کارم راست		دانی چه گلابخانه را راه کجاست