| گر نیستی زمانه به جنگ و نبرد خلق | پیوسته با زمانه کجا در نبردمی | |
| ور آسیای چرخ بر غمم نگرددی | در جوی آسیا متوطن نگردمی | |
| آب مراد زیر پل کس نمی‌رود | ورنه قفا ز ورطه‌ی طوفان نخوردمی | |
| با من غم خرابی عالم به کلبه‌ای | کی جفت گرددی اگر آزاد و فردمی | |
| نفسی که گر بدان دگری مبتلا شدی | من در خلاص او به مثل حمله بردمی | |
| یا در مدد چو مهره میان بندمی به مهر | یا گوییا که حادثه را ناگزردمی | |
| یا کعبتین جانب خود باز مالمی | یا خود بساط حاصل خود در نوردمی | |
| بر هر که عرضه داشتم از من کرانه کرد | گویی که صورت غم و تیمار و دردمی | |
| از خواجگان شهر چو یاری نیافتم | گر خواجه شهریار نبودی چه کردمی | |
| آزاد کیست حلیه‌ی مردان و ای دریغ | آن دستگاه کو که من آزاد مردمی |