| خداوند من عصمةالدین همیشه | بجز ساکن ستر عصمت مبادی | |
| ز غم جاودان باد در خواب خصمت | تو از بخت بیدار اندی که شادی | |
| تویی عالم داد و دین را مدبر | نه بل خود تو هم عالم دین و دادی | |
| ز کل جهان کس نظیری نزادت | از آن روز کز مادر دهر زادی | |
| تو از عصمت صرف و تایید محضی | نه از آتش و آب وز خاک و بادی | |
| سوئالیست من بنده را بشنو از من | به حق بزرگی و حری و رادی | |
| از آن پس که چندین سوابق نبودم | نگویی به چندان کرم چون فتادی | |
| به هر فرصت از بس رعایت که کردی | به هر موسم از بس عطاها که دادی | |
| چه بد خدمتی کردم آخر که اکنون | چو بدخدمتانم به صحرا نهادی | |
| دو هفته است تا خدمتی در عیادت | مزین به چندین هزار اوستادی | |
| به ستر رفیعت رسیدست بنگر | که تازان به نیک و به بد لب گشادی | |
| چو گردون به بیداد برخاست با من | تو نیز از عنایت فرو ایستادی | |
| نشاید فراموش کردن کسی را | که در هر دعا و ثنایش به یادی | |
| چه گر در دعا قافیه دال گردد | چو لفظ مبادی مثل یا منادی | |
| به یک قافیه سند عیبی نباشد | نگویم که ناید ز من سند بادی | |
| معادی مبادت وگر چاره نبود | مبادی تو هرگز به کام معادی |