| انوری شعر و حرص دانی چیست | این یکی طفل و آن دگر دایه | |
| پایه‌ی حرص کدیه و طمعند | تا نگردی به گرد آن پایه | |
| تاج داری خروس وار از علم | چه کنی همچو ماکیان خایه | |
| گردن و گوش نفس مردم را | همت آمد بهینه پیرایه | |
| عمر تو گوهری گران‌مایه است | تو یکی شاعر گران‌سایه | |
| بیش بر یاد ژاژ شعر مده | ای گران‌سایه آن گران‌مایه |