| گفت دیوار قصر پادشهی | که بلندی، مرا سزاوار است | |
| هر که مانند من سرافرازد | پایدار و بلند مقدار است | |
| فرخم زان سبب که سایه‌ی من | جای آسایش جهاندار است | |
| نقش بام و درم ز سیم و زر است | پرده‌ام از حریر گلنار است | |
| در پناه من ایمن است ز رنج | شاه، گر خفته یا که بیدار است | |
| سوی من، دزد ره نیابد از آنک | تا کمند افکند گرفتار است | |
| همگی بر در منند گدای | هر چه میر و وزیر و سالار است | |
| قفل سیمم بنزد سیمگر است | پرده‌ی اطلسم ببازار است | |
| با منش هیچ حیله در نگرفت | گرچه شبگرد چرخ، غدار است | |
| باد و برفم بسی بخست و هنوز | قوت و استقامتم یار است | |
| من ز تدبیر خود بلند شدم | هر که کوته نظر بود خوار است | |
| نیکبخت آنکه نیتش نیکوست | نیکنام آنکه نیک رفتار است | |
| قرنها رفت و هیچ خم نشدم | گر چه دائم بپشت من بار است | |
| اثر من بجای خواهد ماند | زانکه محکم‌ترین آثار است | |
| پایه گفت اینقدر بخویش مناز | در و دیوار و بام، بسیار است | |
| اندر آنجا که کار باید کرد | چه فضیلت برای گفتار است | |
| نشنیدی که مردم هنری | هنر و فضل را خریدار است | |
| معرفت هر چه هست در معنی است | نه درین صورت پدیدار است | |
| گرچه فرخنده است مرغ همای | چونکه افتاد و مرد، مردار است | |
| از تو، کار تو پیشرفت نکرد | نکته‌ی دیگری درین کار است | |
| همه سنگینی تو، روی من است | گر جوی، گر هزار خروار است | |
| تو ز من داری این گرانسنگی | پیکر بی روان، سبکسار است | |
| همه بر پای، از ثبات منند | هر چه ایوان و بام و انبار است | |
| گر چه این کاخ را منم بنیاد | سخن از خویش گفتنم عار است | |
| کارها را شمردن آسان است | فکر و تدبیر کار دشوار است | |
| بار هر رهنورد، یکسان نیست | این سبکبار و آن گرانبار است | |
| هر کسی را وظیفه و عملی است | رشته‌ای پود و رشته‌ای تار است | |
| وقت پرواز، بال و پر باید | که نه این کار چنگ و منقار است | |
| همه پروردگان آب و گلند | هر چه در باغ از گل و خار است | |
| عافیت از طبیب تنها نیست | هر ز دارو، هم از پرستار است | |
| هر کجا نقطه‌ای و دائره‌ایست | قصه‌ای هم ز سیر پرگار است | |
| رو، که اول حدیث پایه کنند | هر کجا گفتگوی دیوار است |