| ای بر در بامداد پندار | فارغ چو همه خران نشسته | |
| نامت به میان مردمان در | چون آتشی از چنار جسته | |
| ما را فلک گزاف پیشه | بر آخر شرکت تو بسته | |
| نارسته ز جهل و برده هر روز | نوباوهی احمقی برسته | |
| با شومی جهل هرکه در ساخت | فالش نکند فلک خجسته | |
| طفلند ممیزان و زینند | احرار چو دایه سینه خسته | |
| باری چو درخت سست بیخی | کم ده به تبر ز شاخ دسته | |
| در مجلس روزگارت این بس | کز درزه رسیدهای به دسته | |
| طوفان منازعت مینگیز | ای ساکن کشتی شکسته | |
| اف از خور و خواب اگر نبودیم | در سلک تناسب از تو رسته |