| حسام دولت و دین ای خدای داده ترا | جمال احمد و جود علی و نام حسین | |
| نهاد آدم لفظ و تو چون مراد از لفظ | سواد عالم عین و تو چون سواد از عین | |
| عنایت ازلی صورت تو چون بنگاشت | نوشت نسخه‌ی روشن ز حاصل کونین | |
| سعادت فلکی طینت تو چون بسرشت | نمود از دل و دست تو مجمع‌البحرین | |
| رخ تو آب حیاتست و تشنه‌تر هر روز | به دیدن تو خداوند صد چو ذوالقرنین | |
| چو ذکر جاه تو کردند آسمان من هو | چو عرض قدر تو دادند اختران من این | |
| ز حسب حال در این قطعه رمزکی بشنو | چنان که بینک رفتست دی پریر، وبین | |
| مرا که طوطی نظمم در این چنین وحلی | چو چوژه پای به گل درنباشد آخر شین | |
| اگرچه بط و همایم کند کرامت تو | بچه به زیور مسحی و زینت رانین | |
| شوم چو هیات کبک دری سراسر زیب | شوم چو پیکر طاوس نر سراسر زین | |
| کنم چو فاخته در گردن از سپاس تو طوق | از آنکه هست درین گردن آفرین تو دین | |
| سرایمت همه جایی به شکر بلبل‌وار | وگرنه نایبه‌کش بادم از غراب‌البین | |
| بقات باد بخوبی و خرمی چندان | که ابجدش ننهد بار جز به منزل غین | |
| حسود جاه ترا آن الم که در همه عمر | حنین او نکند کم علاجهای حنین |