| ای جهانت به مهر دل جویان | آسمان هم در این هوس پویان | |
| مویه‌گر گشته زهره‌ی مطرب | بر جهان و جهانیان مویان | |
| عمر خوش خوی روترش کرده | بی‌تو بر زندگان چو بدخویان | |
| کرده اجرام ماتمت بر وی | چرخ رایان مشتری رویان | |
| من ز حج زیارتت عاجز | وانگه آن کعبه را به جان جویان | |
| روزم از دود آتش تقدیر | تیره چون طره‌ی سیه مویان | |
| خوانم از نعمت تو بود و نهاد | در کمی روی و داردش روی آن | |
| زانکه پیوسته مردم چشمم | هست روی از غمت به خون شویان | |
| ای که مستور عدت کف تست | قطره در ابر همچو بی‌شویان | |
| نور و ظلمت ز پویه‌ی قدمت | خاک کیوت چو عاشقان بویان | |
| نفس تو تازیان و در منزل | تازه گلهای ارجعی رویان | |
| تو و سکان سده در نسبت | همه همشهریان و هم کویان | |
| عرش رخ در جنابت آورده | قدس الله روحه گویان |