| ای همه سیرت تو هنگ و ثبات | چه کنم بی‌ثبات و بی‌هنگم | |
| گر خطایی برفت بر قلمم | هست از آن شرم چون قلم رنگم | |
| تا نگویی که شعر نیرنگیست | حاش لله نه مرد نیرنگم | |
| از جهانی به تست فخرم و بس | گرچه هست از جهانیان ننگم | |
| الحق الحق بدانچه کردستم | در خور هر عتاب و هر جنگم | |
| چه شود از من این گران مشمر | هم تو دانی که بس سبک سنگم | |
| بد مشو با من و مکن دل تنگ | که ز بد کرده نیک دلتنگم |
□
| لنگ خواهی مرا روا باشد | دل از این من چگونه تنگ کنم | |
| تا ترا من به قلتبانی تو | حاش لله که هیچ ننگ کنم | |
| آن ترا از زن و مرا ز خدا | چون به میزان خود به سنگ کنم | |
| تو بدان صلح کرده‌ای با زن | من بدین با خدای جنگ کنم |