| ایا به عالم عهد از تو نوبهاروفا | چرا چنین ز نسیم صبات بیخبرم | |
| به خاصه چون تو شناسی که رنگ و بوی نداد | خرد به باغ سخن بیشکوفهی هنرم | |
| به صد زبانت چو سوسن بگفته بودم دی | که چون بنفشه ز سستی فروشدست سرم | |
| گر اندکی عرق نسترن به دست آری | به من فرست وگرنه بگوی تا بخرم | |
| زبان چو لاله به گرد دهان درافگندی | که گر نیارمت از سبزهی دمن بترم | |
| فروخت روی نشاطم چو بوستان افروز | بدان امید کزین ورطه بو که جان ببرم | |
| برون شدی و فرو برد سر چو نیلوفر | به آب غفلت ودانسته کاب مینخورم | |
| دو روز رفت که چون شنبلید پژمرده | ز تشنگی به غایت نه خشکم و نه ترم | |
| ز تف چو ظاهر تفاح زرد گشت رخم | ز غم چو باطن او پارهپاره شد جگرم | |
| چو گوش این سخنت همچو پیل گوش نمود | که چیست عارضه یا من به معرض چه درم | |
| نه بیوفات چو ایام یاسمن خوانم | نه زین سپس همه رنگت چو ارغوان شمرم | |
| تو آنچه بینی این بین که با فراغت تو | هنوز دیده چو نرگس نهاده مینگرم | |
| چو دستهای چنارست هر دو دستم سست | وگرنه پیرهن از جور تو چو گل بدرم |