| امید و بیم دهد خلق را مسخر خویش | بدین دو خویشتن از خلق بازپس دارم | |
| مرا چو در دل از این هر دو هیچ نیست ازو | هزار ناکس پیشم گرش به کس دارم |
| امید و بیم دهد خلق را مسخر خویش | بدین دو خویشتن از خلق بازپس دارم | |
| مرا چو در دل از این هر دو هیچ نیست ازو | هزار ناکس پیشم گرش به کس دارم |