| نمودی همسر خوبان با غم | ز طیب گل، بیاکندی دماغم | |
| کنون بگسستیم پیوند یاری | ز خورشید و ز باران بهاری | |
| دمی کاز باد فروردین شکفتم | بدامان تو روزی چند خفتم | |
| نسیمی دلکشم آهسته بنشاند | مرا بر تن، حریر سبز پوشاند | |
| من آنگه خرم و فیروز بودم | نخستین مژده‌ی نوروز بودم | |
| نویدی داد هر مرغی ز کارم | گهرها کرد هر ابری نثارم | |
| گرفتم داشتم فرخنده نامی | چه حاصل، زیستم صبحی و شامی | |
| بگفتا بس نماند برگ بر شاخ | حوادث را بود سر پنجه گستاخ | |
| چو شاهین قضا را تیز شد چنگ | نه از صلحت رسد سودی نه از چنگ | |
| چو ماند شبرو ایام بیدار | نه مست اندر امان باشد، نه هشیار | |
| جهان را هر دم آئینی و رائی است | چمن را هم سموم و هم صبائی است | |
| ترا از شاخکی کوته فکندند | ولیک از بس درختان ریشه کندند | |
| تو از تیر سپهر ار باختی رنگ | مرا نیز افکند دست جهان سنگ | |
| نخواهد ماند کس دائم بیک حال | گل پارین نخواهد رست امسال | |
| ندارد عهد گیتی استواری | چه خواهی کرد غیر از سازگاری | |
| ستمکاری، نخست آئین گرگست | چه داند بره کوچک یا بزرگست | |
| تو همچون نقطه، درمانی درین کار | که چون میگردد این فیروزه پرگار | |
| نه تنها بر تو زد گردون شبیخون | مرا نیز از دل و دامن چکد خون | |
| جهانی سوخت ز اسیب تگرگی | چه غم کاز شاخکی افتاد برگی | |
| چو تیغ مهرگانی بر ستیزد | ز شاخ و برگ، خون ناب ریزد |