| قضا بس کار بشمرد و بمن داد | هزاران کار کردم گر شماری | |
| برای خواب سرو و لاله و گل | چه شبها کرده‌ام شب زنده‌داری | |
| به خیری گفتم اندر وقت سرما | که میل خواب داری؟ گفت آری | |
| به بلبل گفتم اندر لانه بنشین | که ایمن باشی از باز شکاری | |
| چو نسرین اوفتاد از پای، گفتم | که باید صبر کرد و بردباری | |
| شکستم لاله را ساغر، که دیگر | ننوشد می بوقت هوشیاری | |
| فشردم نرگس مخمور را گوش | که تا بیرون کند از سر خماری | |
| چو سوسن خسته شد گفتم چه خواهی | بگفت ار راست باید گفت، یاری | |
| ز برف آماده گشت آب گوارا | گوارائی رسد زین ناگواری | |
| بهار از سردی من یافت گرمی | منش دادم کلاه شهریاری | |
| نه گندم داشت برزیگر، نه خرمن | نمیکردیم گر ما پرده‌داری | |
| اگر یکسال گردد خشک‌سالی | زبونی باشد و بد روزگاری | |
| از این پس، باغبان آید به گلشن | مرا بگذشت وقت آبیاری | |
| روان آید به جسم، این مردگانرا | ز باران و ز باد نو بهاری | |
| درختان، برگ و گل آرند یکسر | بدل بر فربهی گردد نزاری | |
| بچهر سرخ گل، روشن کنی چشم | نه بیهوده است این چشم انتظاری | |
| نثارم گل، ره آوردم بهار است | ره‌آورد مرا هرگز نیاری | |
| عروس هستی از من یافت زیور | تو اکنون از منش کن خواستگاری | |
| خبر ده بر خداوندان نعمت | که ما کردیم این خدمتگذاری |