| کارگر خاکم و مزدور باد | مزد مرا هر چه فلک داد، داد | |
| لانه بسی تنگ و دلم تنگ نیست | بس هنرم هست، ولی ننگ نیست | |
| کار خود، ای دوست نکو میکنم | پارگی وقت رفو میکنم | |
| شبچره داریم شب و روز چاشت | روزی ما کرد سپهر آنچه داشت | |
| سر ننهادیم ببالین کس | بالش ما همت ما بود و بس | |
| رنجه کن امروز چو ما پای خویش | گرد کن آذوقه‌ی فردای خویش | |
| خیز و بیندای به گل، بام را | بنگر از آغاز، سرانجام را | |
| لانه دل‌افروزتر است از چمن | کار، گرانسنگتر است از سخن | |
| گر نروی راست در این راه راست | چرخ بلند از تو کند بازخواست | |
| گر نشوی پخته در این کارها | دهر بدوش تو نهد بارها | |
| گل دو سه روزیست ترا میهمان | میبردش فتنه‌ی باد خزان | |
| گفت ز سرما و زمستان مگو | مسله‌ی توبه به مستان مگو | |
| نو گل ما را ز خزان باک نیست | باد چرا میبردش خاک نیست | |
| ما ز گل اندود نکردیم بام | دامن گل بستر ما شد مدام | |
| عاشق دلسوخته آگه نشد | آگه ازین فرصت کوته نشد | |
| شب همه شب بر سر آنشاخه خفت | هر سحرش چشم بدت دور گفت | |
| کاش بدانگونه که امید داشت | باغ و چمن رونق جاوید داشت | |
| چونکه مهی چند بدینسان گذشت | گشت خریف و گه جولان گذشت | |
| چهر چمن زرد شد از تند باد | برگ ز گل، غنچه ز گلشن فتاد | |
| دولت گلزار بیکجا برفت | وان گل صد برگ بیغما برفت |