| عادت طرح شعر آوردند | قومی از حرص و بخل گنده‌ی خویش | |
| نام حکمت همی نهند آنگاه | بر خرافات ژاژ ژنده‌ی خویش | |
| گرگ و خراز این لیمان‌اند | همه دوزنده و درنده‌ی خویش | |
| انوری پس تو نیز یاد آور | طیرگیهای زهرخنده‌ی خویش | |
| پیش همچون خودی ز سیلی آز | سرک پیش درفکنده‌ی خویش | |
| شکر کن کین زمانش می‌بینی | خواجه‌ی دیگران و بنده‌ی خویش |