| آموخت حدیث مهربانی | آنقدر پرش بریخت از تن | |
| آنقدر نمود جانفشانی | تا راز نهفته شد پدیدار |
□
| آن بیضه بهم شکست و مادر | در دامن مهر پروراندت | ||
| چون دید ترا ضعیف و بی پر | زیر پر خویشتن نشاندت | ||
| بس رفت کوه و دشت و کهسر | تا دانه و میوه‌ای رساندت | ||
| چون گشت هوای دهر خوشتر | بر بامک آشیانه خواندت | ||
| بسیار پرید تا که آخر | از شاخته بشاخه‌ای پراندت | ||
|
|||
□
| داد آگهیست چنانکه دانی | از زحمت حبس و فتنه‌ی دام | ||
| آموخت همی که تا توانی | بیگاه مپر ببرزن و بام | ||
| هنگام بهار زندگانی | سرمست براغ و باغ مخرام | ||
| کوشید بسی که در نمانی | روز عمل و زمان آرام | ||
| برد اینهمه رنج رایگانی | چون تجربه یافتی سرانجام | ||
|
|||