| ای مرغک خرد، ز اشیانه | پرواز کن و پریدن آموز | ||
| تا کی حرکات کودکانه | در باغ و چمن چمیدن آموز | ||
| رام تو نمی‌شود زمانه | رام از چه شدی، رمیدن آموز | ||
| مندیش که دام هست یا نه | بر مردم چشم، دیدن آموز | ||
| شو روز بفکر آب و دانه | هنگام شب، آرمیدن آموز | ||
|
|||
□
| این لانه‌ی ایمنی که داری | دانی که چسان شدست آباد | ||
| کردند هزار استواری | تا گشت چنین بلند بنیاد | ||
| دادند باوستادکاری | دوریش ز دستبرد صیاد | ||
| تا عمر تو با خوشی گذاری | وز عهد گذشتگان کنی یاد | ||
| یک روز، تو هم پدید آری | آسایش کودکان نوزاد | ||
|
|||
□
| این خانه‌ی پاک، پیش از این بود | آرامگه دو مرغ خرسند | ||
| کرده به گل آشیانه اندود | یکدل شده از دو عهد و پیوند | ||
| یکرنگ چه در زیان چه در سود | هم رنجبر و هم آرزومند | ||
| از گردش روزگار خشنود | آورده پدید بیضه‌ای چند | ||
| آن یک، پدر هزار مقصود | وین مادر بس نهفته فرزند | ||
|
|||
□
| گاهی نگران ببام و روزن | بنشست برای پاسبانی | |
| روزی بپرید سوی گلشن | در فکرت قوت زندگانی | |
| خاشاک بسی ز کوی و برزن | آورد برای سایبانی | |
| یک چند به لانه کرد مسکن |