ای بزرگی که کلک وهمت تو | روی امید را چو لاله کنند | |
از یک احسان تو شکستهدلان | جبر کسر هزار ساله کنند | |
به نماز در تو بگرایند | آن کسان کز نیاز ناله کنند | |
قحط فرموده قلتبانی چند | که خری را به یک نواله کنند | |
در وثاق من آمدند امروز | تا بلا را به من حواله کنند | |
دفع ایشان نمیتوانم کرد | جز به چیزی که در پیاله کنند |