| ای ملک پادشه شده ثابت‌قدم به تو | بر امر و نهی تو قدمش را ثبات باد | |
| در ذمت ملوک جهان دین طاعتت | واجب‌تر از ادای صیام و صلات باد | |
| واندر زمین مملکت از حرص خدمتت | مردم گیاه رسته به جای نبات باد | |
| نعال بارگاه ترا گرد دستگاه | بر جای نعل و میخ هلال و بنات باد | |
| در استخوان هرکه ز مهر تو مغز نیست | از پای مال خاک رمیم و رفات باد | |
| بس بر جگر چو جان به لب آید ز تشنگیش | آب ار رود ز نایژه‌ی حادثات باد | |
| از آبهای دشمن تو اشک روشنست | رخساره‌ی چو نیلش ازو چون فرات باد | |
| هر باد عارضه که به عرضت گذر کند | با نامه‌ی شفا و نسیم نجات باد | |
| ای پادشا سکندر ثانی و خضر تو | این شربت مبارکت آب حیات باد |