| ای بزرگی کز آب و خاک چو تو | دست دوران آسمان نسرشت | |
| تخمی از لطف در زمین کمال | چو تو حراث روزگار نکشت | |
| یاد کردی ز انوری به کرم | باز بر پشت روزگار نبشت | |
| غرض او تویی و خدمت تو | نه ملاقات چوب و صحبت خشت | |
| در سرایی که تو نخواهی بود | در و دیوار او چه خوب و چه زشت | |
| به خدایی که کعبه خانه‌ی اوست | که بود کعبه بی‌توام چو کنشت | |
| میزبان اول آنگهی خانه | روئیة الله نخست باز بهشت |