| ز مردمان مشمر خویش را به هیات و شکل | که مردمی نه همین هیکل هیولا نیست | |
| به حسن ظاهر و باطن مسلمت نکنند | که این دو هم ز صفتهای روح حیوانیست | |
| وگر تو گویی نطقست مر مرا گویم | که این حدیث هم از احمقی و کم‌دانیست | |
| اگر به نطق همی حرف و صوت را خواهی | زنخ مزن نه قیاسیست این نه برهانیست | |
| که این نتیجه‌ی جانست و آن دو قرع هوا | هوا مجسم و جان نز جهان جسمانیست | |
| برابری چه کنی با کسی که در ملکش | امیر شهر تو در آرزوی سگبانیست | |
| به شغل دیوان بر من تکبرت نرسد | که دیوی ارچه ترا صد مثال دیوانیست | |
| ترا اگر عملی داد روزگار چه شد | مرا به جای عمل عملهای یونانیست | |
| به شهوتی که براندی همی چه پنداری | که در وجود همان لذتست و آسانیست | |
| به روح من نشوی زنده تات ننمایم | که از چه نوع مرا عیشهای روحانیست | |
| وگر تو گویی عیش من و تو هر دو یکیست | غلط کنی که مرا عقلی و ترا نانیست | |
| ترا به روح بهیمیست زندگی و مرا | به فیض علت اولی و نفس انسانیست | |
| بدین دلیل که گفتم یقین شدت باری | که ملک و ملک مرا باقی و ترا فانیست | |
| بدین شرف که تو داری و این کرم که تراست | چه جای این‌همه ما در غری و کشخانیست | |
| گذشت ظلم تو ز اندازه بر مسلمانان | ز کردگار بترس این چه نامسلمانیست | |
| خدای شر تو از روی خلق دور کناد | که با وجود تو روی جهان به ویرانیست |