| ای به دندان دولت آمده خوش | درد دندانت هیچ بهتر هست | |
| دارد از غصه آسمان دندان | بر که بر نفس همتت پیوست | |
| زانکه هرگز به هیچ دندان مزد | بر سر خوان آسمان ننشست | |
| تیز دندانی حرارت می | درد دندانت چون به خیره بخست | |
| باز بنمود آسمان دندان | تا الم باز پس کشیدی دست | |
| سر دندان سپید کرد قضا | گفتش ای جور خوی عشوه‌پرست | |
| آب دندان حریفی آوردی | کوش تا رایگان توانی جست | |
| از چنین صید برمکش دندان | مرغ چربست و آشیانی پست | |
| من نگویم که جامه در دندان | زانتقامش به جان بخواهی رست | |
| خیز و دندان‌کنان به خدمت شو | آسمان دیرتر میان دربست | |
| گفت هم عشوه پشت دست بزد | دو سه دندان آسمان بشکست |