| ای سعد سپهر دین کجایی | کاثار سعادتت نهانست | |
| بازم ز زمانه کم گرفتی | وین هم ز کیادت زمانست | |
| این عادت قلةالمبالات | آیین کدام دوستانست | |
| زین گونه بضاعت مودت | در حمل کدام کاروانست | |
| ما را باری غم تو هر شب | همخوابهی مغز استخوانست | |
| زان روی که روزی از فراقت | با سال تمام توامانست | |
| سالیست که دیدهی پر آبم | بر طرف دریچه دیدبانست | |
| رخسارهی کاهرنگم از اشک | در هجر تو راه کهکشانست | |
| روزم سیهست از آنکه چشمم | از آتش سینه پر دخانست | |
| خود صحبت اندساله بگذار | گو مرد غریب ناتوانست | |
| گرچه زدهی سپهر پیرست | آخر نه چو بخت ما جوانست | |
| برخیزم و بنگرم که حالش | در حبس تکبر از چه سانست | |
| از دست مشو ز سقطهی من | پای تو اگرچه در میانست | |
| سری دارم که گر بگویم | گویی بحقیقت آن چنانست | |
| آن شب که دو عالم از حوادث | گویی که دو محنت آشیانست | |
| و اجرام نحوس را به یکبار | در طالع عافیت قرانست | |
| وز عکس شفق هوای گیتی | یک معرکه لمعهی سنانست | |
| گفتم که چو شب گرانرکابست | تدبیر می سبک عنانست | |
| مهمان تو آمدیم یالیت | یالیتم از آن دو میهمانست | |
| تا از در مجلست که خاکش | همتای بهشت جاودانست | |
| سر در کردم اشارتت گفت | در صدر نشین که جایت آنست | |
| من نیز به حکم آنکه حکمت | بر جان و روان من روانست | |
| بنشستم و گفتم ارچه صدر اوست | عیبی نبود که میزبانست | |
| القصه چو جای خود بدیدم | کز منطقه نیک بر کرانست | |
| با خود گفتم که انوری هی | هرچند که خانهی فلانست | |
| لیکن به حضور او که حدش | حاضر شدن همه جهانست | |
| دانی که تصدری بدین حد | نه حد تو خام قلتبانست | |
| فیالجمله ز خود خجل شدم نیک | خود موجب خجلتم عیانست | |
| اندازهی رسم دانی من | داند آن کس که رسم دانست | |
| بر پای نشستم آخرالامر | چونان که گمان همگنانست | |
| پی کورکنان حریف جویان | زانگونه که هیچکس ندانست | |
| گفتم که چو شب سبکترک شد | اکنون گه ساغر گرانست | |
| چون تو به سه گانه دست بردی | برجستم و این سخن نشانست | |
| از گوشهی طارمت که سمکش | معیار عیار آسمانست | |
| بر خاک درت نثار کردم | شخصی که برو نثار جانست | |
| یعنی که گرم ز روی تمکین | بر سدرهی منتهی مکانست | |
| درگاه سپهر صورتت را | تا حشر سرم بر آستانست |