| رئیس دولت و دین ای اسیر دست اجل | شدی و رفت بهین حاصل جهان از دست | |
| زمانه نی در مردی در کرم بشکست | سپهر نی دم شخصی دم هنر دربست | |
| دلم حریق وفاتت چو کرد خاکستر | یتیم‌وار برو جان به ماتمت بنشست | |
| فغان ز عادت این رنج ساز راحت سوز | فغان ز گردش این جان شکار جورپرست | |
| که صورتی که به عمری نگاشت خود بسترد | که گوهری که به سی سال سفت خود بشکست | |
| زمانه عقد کمالی گسست و ای دریغ | که آسمان نتواند نظیر آن پیوست | |
| ز دامگاه عناصر چه فایده‌ست بگو | وزین کشنده دو دام سیه سپید که هست | |
| که روزگار پس از انتظار نیک دراز | بدین دو دام همین مرغ صید کرد و بجست | |
| اگرچه در غم هجرت به نوک ناخن اشک | نماند مردمک دیده‌ای که دیده نخست | |
| وگرچه هیچ شبی نیست تا ز دست دماغ | هزار دیده نگردد ز اشک میگون مست | |
| زبان حال همی گوید اینت مقبل مرد | که از چه عید و عروسی کرانه کرد و برست | |
| تو پروریده‌ی کابوک آسمان بودی | از آن قرار نکردی در آشیانه‌ی پست | |
| زمانه دل به تو زان درنبست می‌دانست | که ماهی فلکی را فرو نگیرد شست |