| از آن سپس که به تعریض یک دوبارم رفت | که مردمی کن و بخشیده بی‌جگر بفرست | |
| صفی موفق سبعی چو بارها می‌گفت | که گرت هیزم هر روزه نیست خر بفرست | |
| شبی به آخر مستی به طیبتش گفتم | که آنچه گفتی ار خشک نیست تر بفرست | |
| غلام را بفرستاد بامداد پگاه | نه زان قبل که ستوری پگاه تر بفرست | |
| بگویم از چه جهت گفت خواجه می‌گوید | که آن حدیث به دست آمدست زر بفرست |
□
| به خدایی که در دوازده میل | هفت پیکش همیشه در سفرست | |
| تخته‌ی کارگاه صنعت اوست | کو سواد مه و بیاض خورست | |
| چمن بوستان نعت ترا | خاطرم آن درخت بارورست | |
| که ز مدح و دعا و شکر و ثنا | رایمش شاخ و بیهخ و برگ و بر است |
□
| گشته‌ام بی‌نظیر تا که ترا | به عنایت به سوی من نظرست | |
| که مرا در وفای خدمت تو | نه به شب خواب و نه به‌روز خورست | |
| خاک سم ستور تو بر من | بهتر از توتیای چشم سرست | |
| زانکه دانم که پیش همت تو | آفرینش به جمله بی‌خطرست | |
| شعرم اندر جهان سمر زان شد | که شعار تو در جهان سمرست | |
| زاتش عشق سیم نیست مرا | خاطرم لاجرم چو آب زرست |