| از خواص سخای مجد کرم | که همه دین و دانش و دادست | |
| آنکه گردون در انتظام امور | تا که شاگرد اوست استادست | |
| آنکه تا بنده می‌خرد جودش | در جهان سرو و سوسن آزادست | |
| آنکه با اشتمال انصافش | ایمنی را کمینه بنیادست | |
| سال و ماه از تواتر کرمش | کان و دریا ازو به فریادست | |
| معجزی بین که غور اشکالش | نه به پای توهم افتادست | |
| گوییا لا اله الا الله | از خواص پیمبری زادست | |
| واندرین روزها مگر کرمش | حاجتم را زبان همی دادست | |
| که ندانی خبر همی داری | که ز بختت چه کار بگشادست | |
| غایت مهر خواجه بردادن | مهر زر از پی تو بنهادست | |
| طلبم چون نکرد آن تعجیل | که در اخلاق آدمی زادست | |
| رغبت همتش که رتبت او | از ورای خراب و آبادست | |
| خواجه‌ای را که خازن او اوست | معطی کافتاب ازو رادست | |
| کیست آن کس عطارد فلکی | که بدو جان آسمان شادست | |
| دوش وقت سحر بدان معنی | که مرا زانچه گفته‌ام یادست | |
| نابیوسان ز بخت و طالع من | به تقاضای آن فرستادست | |
| آفرین باد بر چنین معطی | کافرینش به نزد او بادست |