| درین دو روزه توقف که بو که خود نبود | درین مقام فسوس و درین سرای فریب | |
| چرا قبول کنم از کس آنکه عاقبتش | ز خلق سرزنشم باشد از خدای عتیب | |
| مرا خدای تعالی ز آسیای فراز | که عقل حاصل آنرا نیاورد به حسیب | |
| چو می‌دهد همه چیزی به قدر حاجت من | چنان که بی‌خبر سیب ماه رنگ به سیب | |
| ز بهر حفظ حیات آنچه بایدم ز کفاف | ز بهر کسب کمال آنچه بایدم ز کتیب | |
| هزار سال اگر عمر من بود به مثل | مرا نیاز نیاید به آسیای نشیب | |
| دو نعمتست مرا کان ملوک را نبود | به روز راحت شکر و به روز رنج شکیب |