| ای عاقلهی چرخ به نام تو مباهی | نام تو بهین وصف سپیدی و سیاهی | |
| ای چهرهی ملک از قلم کاهربایت | لعلی که چو یاقوت نترسد ز تباهی | |
| تا جاه عریض تو بود عارض این ملک | گردون بودش عرصه و سیاره سپاهی | |
| مسعودی و در دادن اقطاع سعادت | چون طالع مسعود تویی آمر و ناهی | |
| گر عرصهی شطرنج به عرض تو درآید | دانی که پیاده چکند دعوی شاهی | |
| ور نام جنینی مثلا در قلم آری | ای لوح و قلم هر دو به نام تو مباهی | |
| در عرض جهان دور نباشد که ز مادر | با خود خروس آید و با جوشن ماهی | |
| رای تو که از ملک شب فتنه برون برد | با صبح قدر خاسته از روی پگاهی | |
| جاه تو که در دائرهی دور نگنجد | ایمن شده از طعنهی آسیب تباهی | |
| با کلک تو منشی فلک را سخنی رفت | کلک تو مصیب آمد و او مخطی و ساهی | |
| آن کاهربائیست که خاصیت جذبش | بر چرخ دهد سبنله را صورت کاهی | |
| یک عزم تو از عهدهی تایید برون نیست | تایید کند هرچه کند فضل الهی | |
| هر پیک تمنا که روان شد ز در آز | ره سوی تو داند چکند مقصد راهی | |
| قدر تو به اندازهی بینایی من نیست | خود دیدن اشیا که توانست کماهی | |
| این دانم اگر صورت جسمیش دهندی | گردونش قبایی کندی مهر کلاهی | |
| ای پشت جهانی قوی از قوت جاهت | یارب که جهان را چه قوی پشت و پناهی | |
| من بنده در این خدمت میمون که به عونش | خضرای دمن کسب کند مهرگیاهی | |
| دارم همه انواع بزرگی و فراغت | خود میدهد این شعر بدین شکر گواهی | |
| آن چیست ز انعام که در حق منت نیست | هر ساعت و هر لحظه چه مالی و چه جاهی | |
| با کار من آن کرد قبول تو کزین پیش | با چشم پدر پیرهن یوسف چاهی | |
| در تربیت مادح و در مالش دشمن | گویی اثر طاعت و پاداش گناهی | |
| تا کار جهان جمله چنان نیست که خواهند | کارت به جهان در همه آن باد که خواهی | |
| در مرتبت و خاصیت آن باد مدامت | کز سعد بیفزایی وز نحس بکاهی | |
| در خدمت تو تیر ز نواب ملازم | در مجلس تو زهره ز اصحاب ملاهی |