| اختیار سکندر ثانی | زبدهی خاندان عمرانی | |
| مجد دین خواجهی جهان که سزاست | اگرش خواجهی جهان خوانی | |
| کار دولت چنان بساخت که نیست | جز که در زلف شب پریشانی | |
| بیخ بدعت چنان بکند که دیو | ملکی میکند نه شیطانی | |
| آنکه از رای کرد خورشیدی | وانکه از قدر کرد کیوانی | |
| آنکه فیض ترحم عامش | بر جهان رحمتیست یزدانی | |
| نوبهار نظام عالم را | دست او ابرهای نیسانی | |
| کشتزار بقای دشمن را | قهر او ژالهای طوفانی | |
| آنکه زندان پاس او دارد | چون حوادث هزار زندانی | |
| رسم او کرده روی باطل و حق | سوی پوشیدگی و عریانی | |
| تا نه بس روزگار خواهی دید | فتنه در عهدهی جهانبانی | |
| نکند آسمان به دشواری | آنچه عزمش کند بسانی | |
| نامهای نفاذ حکمش را | حکم تقدیر کرده عنوانی | |
| در چنان کف عجب مدار که چوب | از عصایی رسد به ثعبانی | |
| قلمش معجزیست حادثه خوار | خاصه در کارهای دیوانی | |
| نکند مست طافح کینش | جرعه از دردی پشیمانی | |
| بدسگالش ز حرص مرگ بمرد | چون طفیلی ز حرص مهمانی | |
| مرگ جانش همی به جو نخرد | از چه از غایت گرانجانی | |
| ای جهان از عنایت تو چنانک | جغد را یاد نیست ویرانی | |
| عدل تو راعی مسلمانان | جاه تو حامی مسلمانی | |
| بارگاه تو کرده فردوسی | پردهدار تو کرده رضوانی | |
| تو در آن منصبی که گر خواهی | روز بگذشته باز گردانی | |
| تو در آن پایهای که گر به مثل | کار بر وفق کبریا رانی | |
| نایبی را بجای هر کوکب | بر سپهری بری و بنشانی | |
| چون بجنبی ز گوشهی مسند | مسند ملکها بجنبانی | |
| محسنی لاجرم ز قربت شاه | دایمالدهر غرق احسانی | |
| گرچه ارکان ملک یافتهاند | عز تشریفهای سلطانی | |
| آن نه آنست با تو گویم چیست | آصف و کسوت سلیمانی | |
| ای چهل سال یک زمان کرده | مصطفی معجز و تو حسانی | |
| وانکه من بنده خواستم که کشم | اندرین عقد گوهر کانی | |
| بیتکی چند حسب و در هریک | رمزکی شاعرانه پنهانی | |
| از تو وز پادشاه و از تشریف | عقل درهم کشیده پیشانی | |
| گفت تشریف پادشا وانگه | تو به وصفش رسی و بتوانی | |
| هان و هان تا ترا عمادیوار | از سر ابلهی و نادانی | |
| درنیفتد حدیث مصحف و بند | کان مثل نیست نیک تا دانی | |
| این همی گوی کای ز کنه ثنات | خاطرم در مضیق حیرانی | |
| وی ز لطف خدایگان و خدا | به چنین صد لطیفه ارزانی | |
| وی در این تهنیت بجای نثار | از در جان که بر تو افشانی | |
| بنده از جاننثاری آوردست | همه گوهر ولیک روحانی | |
| او چو از جان ترا ثنا گوید | جانفشانی بود ثناخوانی | |
| تا که در منیزید دور بود | روی نرخ امل به ارزانی | |
| دور تو عمر باد و چندان باد | کز امل داد بخت بستانی | |
| بلکه از بینهایتی چو ابد | که نگنجد درو دو چندانی |