| دلم ای دوست تو داری دانی | جان ببر نیز که میبتوانی | |
| به دلی صحبت تو نیست گران | چه حدیثست به جان ارزانی | |
| گویمت بوسه مرا گویی جان | این بده تا مگر آن بستانی | |
| گویم این نیست بدان دشواری | گویی آن نیست بدین آسانی | |
| نی گرم بوسه دهی جان منی | که گرم جان ببری هم جانی | |
| گاهم از عشورهگری میخوانی | گاهم از طیرهگری میرانی | |
| گرچه در پای تو افتم چه شود | گر سری در سخنم جنبانی | |
| با فلک یار مشو در بد من | ای به هر نیکویی ارزانی | |
| که چو از حد ببری فاش کنم | قصهی درد ز بیدرمانی | |
| تا ترا از سر من باز کند | مجد دین بوالحسن عمرانی | |
| آنکه از رای کند خورشیدی | وانکه از قدر کند کیوانی | |
| آنکه لطفش مدد آبادی | وانکه قهرش سبب ویرانی | |
| آنکه در حبس سیاست دارد | فتنه و جور و ستم زندانی | |
| بندهی نعمت او هر انسی | بستهی طاعت او هر جانی | |
| ابرهای کرمش آذاری | موجهای سخطش طوفانی | |
| صورت مجلس او فردوسی | سیرت حاجب او رضوانی | |
| نز پی منع بود دربانش | کز پی رسم بود دربانی | |
| ای هنرهای تو افریدونی | وی اثرهای تو نوشروانی | |
| تویی آنکس که اگر قصد کنی | خاک بر تارک چرخ افشانی | |
| مایه از جود تو دارد نه ز طبع | نامی و معدنی و حیوانی | |
| تویی آنکس که اگر منع کنی | باد را از حرکت بنشانی | |
| اول فکرتی و آخر فعل | آنی از هرچه توان گفت آنی | |
| نه ز آسیب قضاکوب خوری | نه به اشکال قدر درمانی | |
| به سر کوی کمالت نرسد | پای اندیشه ز سرگردانی | |
| هر کجا نام وقار تو برند | خاک بر خاک نهد پیشانی | |
| هرکجا شرح صفای تو دهند | آب آبی شود از حیرانی | |
| در شکار از پی سائل تازی | در نماز آیت احسان خوانی | |
| آفتابی که رسد منفعتت | به خرابی و به آبادانی | |
| معنی از کلک تو گیرد نه ز عقل | قوت ناطقهی انسانی | |
| انتقامت نه ز پاداش و جزا | همه کس داند و تو هم دانی | |
| که نه آزردهی یک مکروهی | که نه آلودهی یک احسانی | |
| پیشی از دور به تمکین و جواز | گرچه در دایرهی دورانی | |
| برتر از نه فلکی در رفعت | گرچه در حیز چار ارکانی | |
| دامن امن تو دارد پنهان | صدهزاران صفت شیطانی | |
| کرم طبع تو دارد پیدا | صد هزاران ملک روحانی | |
| حزم سنگین تو دولت راهست | بارهی محکم ناجسمانی | |
| عرض پاک تو جهان ثالث | عزم جزم تو قضای ثانی | |
| ای نمودار حیات باقی | روی بازار جهان فانی | |
| بنده روزی دو گر از خدمت تو | مانده محروم ز بیسامانی | |
| به روانی و نفاذ فرمانت | کان نرفتست ز نافرمانی | |
| حکمها بود که مانع بودند | بیشتر طالعی و یزدانی | |
| گر بدین عذر نداری معذور | دیگری دارم و آن کم دانی | |
| تا که نقاش فلک ننگارد | روز روشن چو شب ظلمانی | |
| همه عمر از اثر دور فلک | باد چون روز شبت نورانی | |
| مدت عمر تو چون مدت دور | بیکران از مدد نفسانی |