| ای ترا گشته مسخر حشم دیو و پری | کوش تا آب سلیمان پیمبر نبری | |
| زانکه در نسبت ملک تو که باقی بادا | هست امروز همان رتبت پیغامبری | |
| تویی آن سایهی یزدان که شب چتر تو کرد | آنکه در سایهی او روز ستم شد سپری | |
| نامهی فتح تو سیاره به آفاق برد | که بشارت بر فتح تو نشاید بشری | |
| خسروا قاعدهی ملک چنان میفکنی | ملکا جادهی انصاف چنان میسپری | |
| که بدین سدهی ناموس فریدون بکنی | که بدان پردهی آواز کسری بدری | |
| تو که صد سد سکندر کنی از گرد سپاه | خویشتن را سزد ار صد چو سکندر شمری | |
| ای موازی نظر رای ترا نقش قدر | چه عجب ناقد اسرار قضا و قدری | |
| رای اعلای ترا کشف شود حالت بلخ | گر برحمت سوی آباد و خرابش نگری | |
| در زوایاش همه طایفهای منقطعند | بوده خواهان تو عمری به دعای سحری | |
| تو سلیمانی و این طایفه موران ضعیف | همه از خانه برون و همه از دانه بری | |
| ظاهر و باطن ایشان همه پای ملخ است | چو شود کز سر پای ملخی درگذری |